Ondeugend

In mijn leuke lange zoektocht naar mijn kind zijn, kwam ik erachter hoe ik zo verschrikkeloos ondeugend ben geworden.

Op vierjarige leeftijd kwam ik op de boerderij te wonen die mijn vader overnam van mijn opa. Er ging daarbij een gehele nieuwe wereld voor mij open. Onze buren, waar ik vaak over de vloer kwam, waren kinderloos, dus dat gat kwam ik even opvullen.

Zij hadden kennissen in Duitsland en die mensen kwamen daar regelmatig logeren. De Duitse taal was mij volkomen vreemd maar ik genoot van de intonatie ervan. Zo riep die Duitse mof, (ja sorry hoor, zo noemden ze toen de Duitsers bij ons) eens luid uit, “Gott in himmel”. Dat sprak hij met een hoog piepstemmetje uit, wat ik tijdens mijn spel op dezelfde toon verbasterd uitgilde, “Gott in piemel”.

Het gevolg daarvan was dat onze buren het uitgierde van de lach. Verbaasd keek ik naar hen en naar hun steeds natter wordende kruizen. “Hé”, dacht ik, “ze lachen om wat ik zei”, dus herhaalde ik het nog een paar keer. Gevolg daarvan, een complete lachstuip!

Nou, zo werd ik dus ondeugend gemaakt. Woorden verbasteren is nog steeds een hobby van mij. En dat bleek later een spychologisch ingezwikkeld probleem te worden, zo begreep ik van de vele psychologen die ik sprak. En het is nooit meer goed gekomen met mij!