Het stikte vandaag van de wielrenners op de weg. Het waren er echt heel veel. Zoals vliegende mieren waren ze uit hun holen gekropen. En ik kwam ze allemaal tegen op de Lekdijk, omdat ik tegenwind reed en zij met rugwind. Ik weet waarom ze met rugwind reden, want dat doen alle ‘slimme’ wielrenners. Zo deed ik dat ook altijd. Tussen de bomen tegen de wind in en in het open terrein wind in de rug. Dat is vaak simpel te plannen met een rondje fietsen. Op de Stromer ken ik dat probleem niet. Ik trap met de geweldig krachtige ondersteuning net zo makkelijk tegen de wind in.
Ik reed van Zeist via Bunnik naar Nieuwegein. Daar de Lekdijk op naar Wijk bij Duurstede en verder naar Amerongen. Daar ligt ook de Amerongse berg, een geliefd doel voor vele wielrenners. Ik heb mij aangewend dat ik in de bebouwde kom met de laagste ondersteuning rijd, anders ga ik veel te snel met de Stromer en wordt het gevaarlijk. Zodoende werd ik in Amerongen door meerdere coureurs ingehaald. Totdat de bewuste berg in het parcours opdoemd. Die ligt buiten de bebouwde kom en met twee drukjes op de powerknop, vliegt de Stomer met behulp van Hulkenpower de Amerongse berg op. En daar rijd ik allerlei hevig hijgende kerels voorbij, waarbij ik het niet kan laten hen het volgende voorstel te doen. “Kruip maar lekker in mijn wiel”, roep ik ze gniffelend toe. Het snelheidsverschil is vaak zo groot, dat ik 3 keer zo snel als zij de berg opga. Vandaar de gniffel! Want in mijn racefiets periode heb ik daar vaak naast mijn fiets gelopen, dus ik weet echt wel waar ik over praat!
Op de vlakke weg laat ik soms toe dat ze in mijn luwte komen rijden. Ik praat dan honderduit, en zij zeggen niks terug, omdat ik de snelheid zo aanpas, dat zij hijgen en ik niet vanwege de krachtige ondersteuning die de 1000 watt accu kan leveren. Zo ook die goede wielrenner die mij vandaag voorbij reed, nadat ik net optrok bij een groen verkeerslicht. Hij reed beresterk en ging zeker 35 km/uur met tegenwind. Ik voelde gewoon dat hij mij uitdaagde, waarop ik hem eerst even liet begaan, totdat hij wat begon te schokschouderen. Dat was het moment om hem met 50 km/uur voorbij te knallen. Waarna ik in de spiegel een steeds kleiner wordende racefietser met opengesperde mond zag. Zo een lekker gevoel is dat! De Hulkenpower en de Stromerpower worden steeds meer een eenheid.
Happy Hulk 
Stoere bink.
WAUW!
Er is altijd iemand baas boven baas hé…!
Juist!
Dat gevoel had ik vaak op de racefiets. Er ging altijd wel iemand sneller dan ik.
Nu voel ik mij een hele baas.
En dat voelt gewoon supergoed!
Dat is valsspelen, Jan. Ik zou je direct diskwalificeren!
Ik noem het, het recht van de sterkste.
Heerlijk!
Hier zie je ook hele groepen mannen en af en toe een vrouw wielrennen. Fietsen is chill natuurlijk.
Het vrijheidsgevoel is een groot ding met fietsen.
Daarbij het sportieve gebeuren.
En ja, steeds meer vrouwen ontdekken dat ook.
Is hoongelach nog niet je deel? Wij ontvingen dat in eerste instantie wel toen we op de e-bike stapten. Dat ging over toen de lachers er zelf het voordeel van ondervonden. Toen hoorden we nogal eens: ‘hadden we eerder moeten doen.’ Ik geef toe een e-bike of een stromer is wel een verschil, maar toch …
Het klopt wat je zegt van, ‘had ik jaren eerder moeten doen’.
Nee, geen hoongelach.
Ik hoor mijzelf altijd het hardste lachen. 😉
Genieten hè! ❤
Super!
Het overstijgt het vroegere fietsplezier.
Praat me er niet van, w;a;at ik ook wandelde, echt óveral wielrenners. Maar ik geef ze een pluim want waar ik vaak op het fietspad loop met de rolstoel heb ik écht van niémand commentaar gehoord, er werd keurig om me heen gereden als dat nodig was.
Hier leek ook wel een blik wielrenners open getrokken te zijn. Zo hard op drukke fietspaden lijkt me dat ook niet prettig moet ik zeggen.
Nou Hulk, ik kan me best voorstellen dat zo’n powerbank je veel zelfvertrouwen geeft. Maar om nou die brave jongens, die nog helemaal naturel op de fiets zitten, uit te lachen, dat vraagt om wraak. Die ga ik trouwens niet nemen want ik heb een locomotief die nog geheel op menskracht drijft en die is tamelijk beperkt qua energie. Het enige elektronische in mij is een ICD en die moet zich maar rustig houden.
Ondertussen zie ik je, tijdens het lezen, door het landschap jakkeren als een smal soort racewagen, brullend van het lachen en omgekeerd op het zadel lange neuzen trekkend tegen hijgende soortgenoten. Tjongejongejonge…..
Ik ging vorig jaar met een kennis fietsen, hij lachte toen ik bij zijn huis kwam, waar hij net zijn gloednieuwe mountainbike met versnellingen uit de schuur haalde. Want ik kwam op een oud barrel zonder versnellingen. Volgens mij dacht hij , dat worden korte ritjes, want ik fiets wel veel maar geen grote afstanden en hij doet ook nog eens aan wielrennen. We gingen op weg voor een kort ritje, maar het smaakte naar meer en binnen de weken die volgenden bouwden we het aantal kilometers op. Natuurlijk paste hij zijn snelheid wel aan, maar was toch verbaasd over hoeveel kilometers ik uiteindelijk haalde en de behoorlijke snelheid die ik reed. De verste afstand die we uiteindelijk reden lag rond de 90 kilometer, niet verkeerd voor een dame van mijn leeftijd met fiets zonder versnellingen. Uiteindelijk gaat het fietsen niet om hoe hard je rijd wat mij betreft maar de conditie die je opbouwt en genieten van je omgeving.
Wat je beschrijft is de ware fietsvreugde.
Hoewel qua materiaal enorme verschillen bestaan. Ik heb 5 verschillende racefietsen gehad. 3 stalen met stalen frame, 1 titanium en 1 carbon. En elke nieuwe was een pure verbetering. Dat verhoogt het fietsplezier geweldig.
Nu de Hulkse krachten vanwege ouderdom minder worden is het fantastisch fijn om op een Stromer te rijden.
Bedankt voor je leuke berichtje!
Vergis je niet hoor, ik nader met rasse schreden de 60 en heb ook nog eens slijtage aan mijn re. knie. Maar het is verbazingwekkend hoeveel energie je van dat fietsen krijgt