Soms verdwijnt er zomaar iets uit je leven. Dinie en Bob komen niet meer terug. Dinie is ons oude overbuurvrouwtje en Bob is haar vrolijke hondje.
Dinie viel de laatste tijd nogal eens en heeft nu een herseninfarct gehad. Ligt in het ziekenhuis en gaat daarna naar een verzorgingshuis, waar Bob ook mag wonen.
Vaak hadden we praat en lol, want ze begreep mijn Hulkenhumor. Riep af en toe naar haar als zij in haar tuintje aan het scharrelen was, “OEEEHOIII Dinie, kom je buiten spelen?” Dan schudde zij langzaam met haar hoofd en schaterde het uit.
En zo wordt het stiller op het leugenbankje van Zeist. Eerst Evert, mijn conculega fietsenopknapper en nu Dinie. Nog even en ik zit daar tegen mijzelf verhalen te vertellen. Zal je missen meisje.
Ach wat jammer, maar dat haar hondje mee mag naar het verzorgingshuis is wel een troost.
Confronterend zo’n gebeuren. Het laat zien hoe kwetsbaar we zijn.
Dit moeten we ook weer loslaten, maar wij blijven van haar houden. 💗
Life is sometimes a devil
Toch was zij van de ‘andere kant’. Ze zei altijd dat ik in de hemel kwam.
Nou, gelukkiger kun je mij niet maken.
Hopelijk knapt ze zo goed als kan op, dan kun je haar straks regelmatig een bezoekje brengen.
Zal ze fijn vinden…!
Ik hoop eigenlijk, dat ze er nog een overheen krijgt en de geest geeft.
Ik heb die ‘kasplantjes’ gezien.
Liefdevol verzorgd, maar geen deel van leven.
Dat zijn zúlke verdrietige dingen, Niet meer terug naar je huis kunnen en langzaam weg vegeteren. Ik hoop dat ze nog genoeg opknapt om iets aan bezoek te hebben.
Arme Diny.. Eerst maar een kaartje sturen hè.. en hopen dat het beter wordt.. 🙏🏻
Wij blijven van haar houden!
Ja dat soort dingen gebeuren maar jammer is het wel natuurlijk. Je bracht haar een vrolijke noot en vice versa……
Tja, dat is weer even een soort afscheid nemen van fijne momenten …….