Wat zijn dit?
Dit zijn zogeheten Cat ears. Zij reduceren het windgeruis tot zo’n 75 % als ik hard fiets. Ik monteer ze met klittenband aan mijn voorste helmbandjes, waardoor ik eruit zie als een Elvis Presley lookalike.
Net terug van een ritje fietsen. De Cat ears werken fantastisch goed. Had het zelf niet gedacht, maar ook de verkeersveiligheid gaat hierdoor omhoog, want ik hoor nu veel beter de omgevingsgeluiden.
Heb zojuist mijn strijdwagen om achter de Stromer te binden, binnen gekregen. Ik ben voorbereid!
Zal storm oogsten, zo luidt het spreekwoord! Nu vraag ik mij af wie heeft er die gloeiende gloeiende wind gezaaid? Nou, vertel eens eerlijk?
Hier zitten wij op de eerste rang om diverse schepselen te zien worstelen met het weerfenomeen storm. En wij vroegen ons beide af, wie het in zijn hoofd haalt om zich bij code rood buitenshuis te begeven. Nou, dat waren er velen. Wij hebben van bovenaf uitzicht op diverse hoge flatgebouwen en een groot parkeerterrein vanwege het naastgelegen winkelcentrum.
Ik zag vier jongens van een jaar of acht tussen twee flats op een 8 meter breed voetpad, waar de wind extra hard doorheen gierde, genietend van het windvoordeel op hun stepjes racen. Wat een groot plezier hadden zij daarmee! We zagen een wat oudere dame zich vastklampen aan een lantaarnpaal, want ze durfde geen stap meer te geven in de zware storm. Een parkerende automobilist, die bij het uitstappen bijna het portier uit zijn handen liet waaien, hielp haar even later naar de luwte van het appartementencomplex, alwaar zij in verdween. Het leukste vond ik de vrouw die boodschappen vanuit haar winkelwagentje in haar kofferbak stopte en plotseling het winkelwagentje kwijt was, die stopte 20 meter verderop tegen een stoeprand waardoor deze ook nog omviel. Ook leuk was het dat mensen achter hun boodschap aan renden, die even tevoren uit hun handen was gewaaid. Op een gegeven moment waaide het zo hard, dat bij een jongeman die naast zijn fiets liep, de fiets uit zijn handen werd geblazen en 10 meter verderop in een plantsoen terecht kwam. Noem het leedvermaak maar ik genoot van al die onbenullen.
We zagen mensen op de balkons aan de overkant, hun spullen in veiligheid brengen tijdens de storm. Ik zelf had onze stoelen al voor de storm binnen gezet. Toen ik ze na de storm wilde terugzetten was er geen plaats meer voor. Er stond plotseling een trampoline op het balkon met een krijsend kind erop. Waar die vandaan kwam waaien, dat zijn we nog steeds aan het uitzoeken.
Ik kreeg ’s morgens een telefoontje van mijn schoondochter die mij vroeg of ik ’s middags kinderen wilde rijden naar Alkmaar vanwege een kinderfeestje. Ik zei meteen dat ik dat niet zou doen en vroeg daarna of ze gestoord was om de verantwoording te nemen om met kinderen bij code rood de weg op te gaan? ’s Avonds vernam ik, dat ze naar een evenementenhal waren geweest in Beverwijk. Net of dat minder gevaarlijk was???? En dan denk ik, die superverwende kinderen moeten willens en wetens nog meer verwend worden, al moet dat met levensgevaar gebeuren! Als ik later verneem dat mijn dochter tijdens die zwaarste storm toch nog naar haar vrijwilligerswerk in een bejaardentehuis was geweest, vraag ik mij als vader af, of ik na mijn waarschuwing ’s morgens op de familie app, “code rood, blijf binnen”, hen wel goed heb opgevoed? Waarschijnlijk hebben ze allemaal een storm in hun hoofd zitten, waardoor ze niet normaal kunnen nadenken?
Tegenwoordig krijg ik van die leuke dingen toegestuurd via social media.
Van de pap uit dit bordje ben ik uitgegroeid tot een Hulk. Ik weet nog hoe je moest scheppen om de goede volgorde aan te houden. Ha pap, roept Fik. Poes roept, eerst ik. Mis hoor, lacht Mop. Het is allemaal op!
Als je een dochter in het klooster hebt kun je de onderstaande emoji verwachten.
Een kennis van ons strooide de as uit van zijn overleden moeder in de ringvaart waar zij vroeger vaak had gezwommen. Na dat ritueel gebeurde er iets opmerkelijks. Er kwam een zwaan van onder een bijgelegen brug aan zwemmen naar de plek waar hij de as had uitgestrooid. De zwaan zwom daar in al haar statigheid drie keer rond en zwom daarna naar de overkant….
In mijn werkzame periode ben ik vaak op het Hoogoventerrein geweest om daar reparaties uit te voeren en gereedschappen te keuren. Elke keer als ik daar door de toegangspoort reed, kreeg ik het gevoel van een steen in mijn maag. Het was daar echt niet mijn favoriete werkplek en ik was altijd blij als ik daar de poort uitging.
Mijn broertje heeft daar zijn hele leven gewerkt. Eerst bij de Hoogovens zelf en daarna via een buitenfirma. De laatste 22 jaar reed hij dagelijks op de fiets daarheen. En als ik dan bedenk dat je elke ochtend door zo een deprimerende en op een gevangenis gelijkende poort heen moet, voel ik meteen weer die steen in mijn maag.
Maar zoals velen van ons kwam voor hem de dag dat hij met vervroegd pensioen mocht gaan. Zodoende stuurde wij hem onderstaande kaart, opdat hij eindelijk bevrijd is van de Tata gevangenis.
Nou, nou, nou, de Nederlandse schaatsexperts rollen weer over elkaar heen met hun meningen over de nederlagen van de Nederlandse teams in het onderdeel teampersuit. Ik noem dat schaatsonderdeel vanaf nu team pers uit. Vind ik er een betere benaming voor. Ten eerste, omdat de deelnemers ervan met uitgeperste lichamen over de finish komen, als ze van vermoeidheid niet ten val komen. Ten tweede, dat iedereen er verstand van blijkt te hebben en daarom de deelnemers en natuurlijk de coach na de race nogmaals uit persen. Hallo, hallo mensen, het is sport! In sport mag je verliezen! En daarbij een simpele rekensom, er verliezen meer sporters dan dat er winnen, toch?
En ja, er worden fouten gemaakt, door de Nederlanders. Maar ook dat mag! Van fouten kun je leren, toch? Dus heb ik als coach Hulk ook nog een paar verbeterpunten. Schaatsen is namelijk simpel de luchtweerstand overwinnen. Vandaar de schaatshouding en snelle kleding e.d. om zo aërodynamisch mogelijk te rijden. Nu reden er in vroegertijd op natuurijs schaatsers ‘aan de stok’. Ik leg dat even uit. Een aantal achter elkaar aan rijdende schaatsers hielden in hun rechterhand een lange stok vast en reden zodoende in elkaars slag over het ijs. Het voordeel hiervan is dat de achterste rijders, de voorste rijder, die de meeste luchtweerstand moest overwinnen, vooruit duwen terwijl zij zelf in de luwte van hem reden. Hoe slim is dat?
Als we dat terugkoppelen naar de team pers uit, waarin 3 deelnemers achter elkaar rijden, dan zou je beter zo’n race rijden met een denkbeeldige stok. Daarmee ben je ook meteen van die kopman wissels af, want als je dat doet, schaats je bij elke wissel een meter achteruit. Hoe dom kun je zijn? Je ziet al buitenlandse teams die de denkbeeldige stok gebruiken door met hun handen de voorste rijder te duwen. En deze teams rijden sneller dan de Nederlanders, ondanks dat wij met medaillewinnaars in het team rijden. Ach, ooit krijgen de Nederlandse schaatscoachen eens Hulkse wijsheden!
Ik zie zojuist de Nederlandse dames een bronzen medaille winnen en daarbij niet blij bij kijken??? Mentaal naar de klote geholpen??? Ik zie bij het favoriete Japanse team in de laatste bocht een deelneemster vallen. Nogmaals, de juiste benaming van dit schaatsonderdeel is team pers uit!
Ik fietste erlangs.
Een sloot melk.
Het voorjaar lonkt, en dat betekend voor mij een mindere periode in mijn leven. Ik voelde mij al een paar dagen wat lusteloos en ventileerde naar Treeske, dat het eraan zou komen. “Niet voeden”, gaf ze mij nog als advies. Echter, ik heb daar totaal geen invloed op. En gisteren kwam hij zomaar uit het niets op bezoek. De depressie! En geloof mij, ik doe echt de deur niet voor hem open, want ik laat hem liever geruisloos aan mij voorbij gaan. Echter met geweld dringt hij binnen en zit er niks anders op dan hem te accepteren in de wetenschap dat hij uiteindelijk weer vertrekt.
Omdat velen onbekend zijn met een depressie en wat je daarbij voelt, zal ik het proberen uit te leggen hoe ik mij daarbij voel. Het beste kan ik mijzelf daarbij vergelijken alsof ik een schilderij ben. Er wordt naar mij gekeken terwijl ik niets zie. Er wordt aan mij gevraagd maar ik kan geen antwoord geven. Ik ben wel aanwezig maar kan mij niet profileren. Er wordt over mij geoordeeld en ik kan mij niet verdedigen. Ik kan niet zelfstandig denken, heb daar totaal geen energie voor. Geen prikkel, geen emotie, geen gesprek, geen vraag dringt tot mij door. Doelloos hang ik er bij als een schilderij.
Totdat ik langzaam maar zeker weer iets van energie terug voel stromen in mijzelf. En met zware zuchten komt er iets van leven in mij terug. Langzaam kruip ik uit de lijst die het schilderij omgeeft. Moeizaam stap ik doelloos eens wat rond om daarna weer vlug terug te stappen in het schilderij. Probeer voorzichtig wat voedsel tot mij te nemen om er wat energie uit te putten. En ja, vaak helpt dat. In golven keert het leven in mij terug, terwijl de dalen mij weer terugbrengen naar het schilderij. Maar langzaam heel langzaam keer ik terug onder de levenden. Ik hoor weer, ik voel weer en kan dan soms zomaar weer een zin formuleren en uitspreken. Langzaam neemt de depressie afscheid van mij en kan ik weer gaan leven.
Happy Hulk 