Witte broek en lichtblauw jasje

Na een week gedwongen rust, die ik mij verplicht oplegde na al het feestgewoel, voelde ik lichte kriebels opkomen om te gaan fietsen. Ik vond onderweg een grote groep wielrenners met voor mij bekende en onbekende coureurs, waarbij ik aansloot voor een rustige rit die door het duingebied ging. Omdat ik daar niet mag rijden met de Stromer werd ik al snel door een fietsende boswachter gespot, die zoals ik in mijn spiegel zag, meteen in zijn portofoon begon te praten. Kilometers verderop zag ik een boswachtersauto in de verte staan en sloeg ik vlug rechtsaf een weg in die mij uitgang verschafte uit het duingebied, zodat ik een bekeuring ontliep. Kilometers verderop sloot ik weer achteraan bij de groep die opdat moment opnieuw het duingebied bij Bergen inreed.

Bij het dorp Groet aangekomen had ik zo een slaapverwekkende rit achter de rug van het slome tempo dat die groep reed, zodoende besloot ik om vanaf daar echt te gaan fietsen. Een van de renners wilde met mij meegaan in het wiel, maar na 300 meter moest hij al lossen. Ik reed heerlijk mijn ronde verder op Stromertempo en dichtbij Uitgeest gekomen kwam ik iets wonderbaarlijks tegen. Ik zag een vrouw verderop in witte broek en lichtblauw jasje met de fiets oversteken en in mijn rijrichting het fietspad volgen. Ze bleef keurig netjes rechts rijden, zodat ik het vermoeden kreeg dat ik haar veilig in kon halen. Vlakbij haar gekomen maakte zij plots een slingerbeweging naar links, zodat ik vol in de remmen moest om een aanrijding te voorkomen. Meteen verontschuldigde zij zich, wat ik met een goedkeurend handgebaar afdeed, want ik kon even niks zeggen van de schrik. En nu komt het: twee kilometer verder op hetzelfde fietspad zie ik een vrouw fietsen met een witte broek en een lichtblauw jasje aan. “O jee”, dacht ik, “Hulk, pas op voor vrouwen die zo gekleed gaan!” Zodoende stopte ik met trappen, en wel hoor, dichterbij gekomen stuurt die mevrouw opeens naar links, dus verminder ik remmend nog meer snelheid en zie dan de reden van haar beweging. Het fietspad lag aan de rechterkant vol met gebroken glas. Zodoende volg ik haar spoor en reed haar even later veilig voorbij.

En het wordt nog erger! Rustig uitfietsend naar huis, herinnerde ik mij een incident dat twee weken tevoren had plaatsgevonden net buiten de plaats Purmerend. Ik rij na het laatste verkeerslicht van die stad gepasseerd te zijn op een leeg fietspad, hoewel ik heel in de verte een mij tegemoetkomende fietster aan zie komen rijden in……..een lichtblauw jasje. Mijn snelheid was daar boven de 40 km/uur, wat ik veilig achtte. Dichterbij gekomen begint die vrouw opeens wild om zich heen te slaan, waarschijnlijk om een insect te verjagen. Daarbij begon ze zo erg te slingeren op haar fiets, dat ik vol in de remmen ging en daarbij de berm instuurde naast het fietspad, anders was ik vol op haar gebotst. Mogelijk snapt u als lezer, dat ik voortaan stop of op de vlucht sla, als ik ergens een lichtblauw jasje zie.

Advertentie