Spooklopen

Heerlijk! Eindelijk een discussiepunt op de Happy Hulk blog over links lopen op een fietspad. Dat vind ik leuk! En het gaat er bij mij niet om wie er gelijk krijgt, gewoon lekker je mening geven. Ik zag in de reacties veel voorkeuren voor links lopen op een fietspad. In plaats van alle reacties te beantwoorden besloot ik er nogmaals over te bloggen.

Met de komst van de e-bike is het niet alleen veel drukker geworden op de fietspaden maar rijdt iedereen ook sneller. Dat heeft ook weer een voordeel want daarom zie je minder fietsers slingeren. Op een gewone fiets met tegenwind slinger je vlugger dan op een e-bike. Daarbij nog een ander probleem, n.l. de oortjes die iedereen draagt waardoor er minder geluisterd wordt naar verkeersgeluiden. Met bovenstaande items is de verkeersproblematiek op de fietspaden flink veranderd de laatste jaren. Daarom vind ik links wandelen op fietspaden flink gevaarlijk. Maar velen van jullie niet, zoals in de reacties te lezen. Maar dan heb ik daarover een paar vragen.

Als je spook loopt op een fietspad, omdat je dan beter de fietsers aanzie komen, waarom spookrijdt je dan niet op de snelweg met je auto? Dan zie je toch beter die auto’s aankomen?

Of ga eens proberen of spookfietsen je bevalt?

Als ik op een fietspad fiets, zie ik altijd of er iemand op het fietspad loopt. Dus als die persoon rechts loopt, schat ik in of ik hem kan inhalen of niet ivm tegenliggers. Precies hetzelfde doe ik in de auto rijdend op de snelweg en dat geeft mij nooit problemen met inhalen en ik rij de auto die ik ga passeren nooit aan. Dit zou heel anders zijn, als die auto mij linksrijdend tegemoet zou komen.

Bovenstaande is voor mij de reden, dat links lopen op een fietspad vanwege de veranderende omstandigheden tegenwoordig levensgevaarlijk is.

Advertentie

Ministerie van verkeer en waterstaat

Beste Mark Habers, jij bent de 7e minister van verkeer en waterstaat die ik aanschrijf over een afschaffing van een domme idiote verkeersregel. Al jou voorgangers deden er niets mee, dus heb ik er bij voorbaat weinig vertrouwen in dat jij dit grote probleem eens aanpakt. Maar goed, niet geschoten is altijd mis!

Mijn vraag is, haal de regel links lopen uit de wettelijke verkeersregels? Dit scheelt enorm veel verkeersslachtoffers nu en in de toekomst. Bovendien veel ergenissen bij fietsers. Tenslotte zijn wij Nederlanders en geen idiote Engelsen, die alles anders doen dan de rest van de wereldbevolking. Die verkeersregel stamt uit de tijd dat de auto’s nog met kaarsen in de koplampen rondreden.

Omdat iedereen links loopt op de fietspaden, bots je als fietser altijd tegen een wandelaar aan. Om de eenvoudige reden dat de wandelaar op jouw weghelft je tegemoet loopt. Daarom wordt de fietser gedwongen om de wandelaar heen te rijden en komt daardoor op de andere weghelft. Vanwege de enorme drukte op de fietspaden, plus de snelheid van de e-bikes is het vaak onmogelijk om op de andere weghelft te komen, zodat de fietser in de remmen moet om de wandelaar niet frontaal aan te rijden. Als de wandelaar nu aan de rechterkant loopt kun je afremmen en met het tempo van de wandelaar doorfietsen, totdat je kunt inhalen.

Situatie vandaag in de scherpe bocht Huygendijk in Alkmaar.

Ik kom vanaf rechts langzaam aanrijden op de scherpe bocht. Vanaf de andere zijde, waar de letters Huygendijk staan, komt een hardloopster aan de voor haar linkerkant van het fietspad aanrennen.

Door het struikgewas zie ik haar pas op het allerlaatste moment. Zij leek erg veel op de 1e minister die ik ooit aanschreef, Hanja Maij-Weggen. Van schrik wil ik uitwijken maar er reden daar ook 2 fietsers mij tegemoet. Zodoende kwam ik remmend tot stilstand met mijn voorwiel tussen haar benen. “Heej Hanja, jij hier?”, riep ik haar jolig toe. De vrouw begon mij geschrokken uit te kafferen maar terwijl ik mijn fiets iets achteruit reed zei ik, “jij loopt aan de verkeerde kant van de weg”! Over haar pijnlijke benen wrijven zei ze, “ik zag u niet aankomen”. “Ik u ook niet, maar aan de rechterkant van het fietspad is het voor u veel veiliger om te lopen”. We namen hartelijk afscheid van elkaar en ik beloofde haar om nogmaals de minister van verkeer en waterstaat aan te schrijven.

Moeie koeie

Party moe

Ik weet dat ik na dit weekend een ex partyanimal ben. Moest gewoon 2 feesten overslaan vanwege vermoeidheid. Zaterdagavond het afscheidfeestje van jongste dochter die met haar vriend over 2 weken naar Australië vertrekt om te backpacken. De woning was omgetoverd in ausie-stijl.

En wij dienden verkleed te verschijnen, dus ging Treeske als kangaroe en ik als Crocodil Dundas (Dundee) waarbij ik vaak besprongen werd door Treeske. Het werd one hell of a party!

De volgende morgen vroeg opstaan want er stond een babyshower op het programma van kleinzoon.

Die taart was veel te klein, want o zo lekker! Gelukkig kwamen we niet om van de honger want er kwamen zelfs doggybags aan te pas. Het werd een gigantisch druk bezochte shower in een buitenrestaurant met speeltuintje voor de vele kinderen. Bijzonder gezellig met veel familieleden en grote vriendengroep. Thuisgekomen ploften we in een stoel en lieten de andere feesten die op het programma stonden aan ons voorbij gaan. En dat voelde helemaal goed!

Wheel-tec

De ochtend begon vandaag met een geluksmomentje, want ik heb nog nooit een regenboog in huis gehad. Gewoon een mysterieus beeld.

Daarna op de Stromer gesprongen die de laatste tijd niet zo fijn rijdt. Als ik er een snelle bocht mee rijdt, gaat hij ‘dweilen’, wat een wegligging probleem is, waarbij je het gevoel krijgt of je de bocht uitvliegt. Ik heb de laatste tijd steeds de wielen wat bij moeten spaken, want ik vond elke keer wel weer een klein slingertje. Ik wist na gisteren weer de wielen gespaakt te hebben, nu zeker dat ze spatrecht waren, maar toch had ik weer het dweilgevoel in de bochten. Toen bedacht ik, er moet een profesional naar kijken, zodoende reed ik langs de firma Wheel-tec in Alkmaar. Dit bedrijf maakt handgespaakte super wielen.

Ik werd geholpen door de directeur van het bedrijf, die mij vertelde dat hij ook op een Stromer st3 rijdt, dezelfde als die van mij, alleen in een andere kleur. Hij voelde aan de spaken en keurde die goed. Daarna vroeg hij met welke bandenspanning ik reed. “2,2 bar”, antwoordde ik. “Dan gaan we die iets verhogen”, zei hij en pakte er een fietspomp bij. Toen hij die op het ventiel aansloot riep hij, “de banddruk is 4 bar”. “Nou”, zei ik, “dan is die meter stuk, want ik heb ze gisteren nog op 2,2 bar gezet”. Hij haalde een andere pomp en sloot hem aan op het ventiel en zei, “de banddruk is 1,5 bar”. En toen werd het interessant, want dan geeft mijn accupomp de juiste bandenspanning niet aan.

Toen vroeg hij hoeveel ik woog? Tja, lekker dan! 🙄🤥 Nou goed, als ik groen ben 750 kg en normaal 110kg. “Dan zet ik hem achter op 2,5 bar en voor op 2,2 bar”, zei hij. Ik bedankte hem heel hartelijk en sprak met hem af dat ik het resultaat ervan hem zou laten weten. Ik reed bij het bedrijf weg en zag bij de volgende kruising, dat er een ongeluk was gebeurd met een auto en een motorfiets. Onderweg naar huis bemerkte ik dat de Stromer zich perfect door de bochten liet sturen. Dus mijn accupomp geeft niet meer de juiste druk aan. 🤨 Blij en gelukkig dat ik dat nu weet!

Party time

Ik hoop dat ik snel opknap want het komende weekend en week wordt het party time voor ons.

Dit was het gelukkig niet, hoewel ik vannacht plotsklaps lag te kuchen.

Dus ben ik helemaal in the mood voor het afscheidsfeest van jongste dochter die met haar vriend gaat backpacken in Australië. Vervolgens een babyshower, een pensioenparty, een wielerkoers en een paardenkoers. Mocht ik nog ergens tijd vinden zal ik Mysteryland in Vijfhuizen nog aandoen, ff lekker de house opa uithangen.

Ploffen

Ik was een beetje dom! En ook een beetje slim! Gisteren op de terugweg van de 150 km rit, besloot ik niet via de weg in de duinen te gaan, ivm drukte van strandgangers. In de schaduw van een paar bomen bij Wassenaar wisselde ik mijn accu die nog niet geheel leeg was. Meteen daar een reepje en een zout worstje gegeten, want dat kun je goed gebruiken met warm weer.

Na Katwijk kwam ik in Noordwijk en zag verderop het fietspad een vrouw op de fiets stappen met een hond aan de lange lijn. Naast het fietspad staan lantaarnpalen in de berm en ik zag dat de hond daar rechtsomheen wilde en de vrouw op het fietspad er natuurlijk links van reed. Om een ongeluk te voorkomen gaf de vrouw een flinke ruk aan de lijn en slingerde zichzelf dwars over het fietspad bijna omver. Ze hield zich net aan staande door van de fiets af te springen. Door die manoeuvres ontstond aan beide kanten files van fietsers op het drukke fietspad en velen van hen spraken hun geschrokken mening uit naar de vrouw.

Na Noordwijk besloot ik wegens drukte op de fietspaden nog verder van de kust af te gaan rijden en reed naar de ringvaart van de Haarlemmermeerpolder. Daar was het heerlijk rustig en kon ik lekker opschieten. Via Heemstede en Spaarndam reed ik naar pontje Buitenhuizen om daarmee het Noordzeekanaal over te steken. De pont voer echter net weg en ik had geen zin om daar 20 minuten in de bloedhete zon te wachten. Ik keek daar op mijn dashboard en schrok omdat ik nog maar 10 % accuvulling had. Dat is te weinig om thuis te komen via pont Velsen. Ik schakelde meteen naar de minst verbruikende stand en schakelde naar een zeer kleine versnelling om zo min mogelijk stroom te verbruiken.

Nu heeft de Stromer, schrik niet, 30 verschillende ondersteuning standen, die tesamen met de 11 versnellingen 330 gebruiksstanden kent. Echter bij pont Velsen aangekomen had ik nog maar 3 % in de accu zitten. Na de overtocht ben ik het 300 meter tellende talud opgelopen, daarna opgestapt en elke keer met een paar pedaalomwentelingen snelheid gemaakt, waarna ik de fiets liet uitrijden zonder te trappen. Toch zei de fiets opeens ik geef geen ondersteuning meer. Omdat ik bijna thuis was, heb ik de motor uitgeschakeld en zwaar trappend de laatste honderden meters gereden. Enkel vanwege de diefstal beveiliging, laat de Stromer dan om de 50 meter even de claxon loeien.

Thuisgekomen dronk ik eerst een paar rädlers waarna ik oververmoeid ging douchen. Toen ik mij had afgedroogd stapte ik de slaapkamer in om mij aan te kleden, maar toen ik mijn bed zag, plofte ik in mijn naakte nixie daar op. Vervolgens plofte ik daar meteen in slaap. Na een uur werd ik wakker en voelde mij nog lange tijd ongesteld. Ik voelde verbetering door een flink stuk zoute kaas te eten en daarna aten we nasi. Toch bleef de hele avond en nacht dat intens moeie gevoel bij mij overheersen. En echt, na dit alles in etappes te hebben geschreven, plof ik straks weer even in bed. Ik heb wel langere afstanden gereden maar nog nooit zo lang moe ervan geweest. Misschien is het wel een beetje (ouder)dom?

Slechts op bezoek

Bij welke blogger/blogster staat er zo’n mooie fiets in de voortuin?

Tip 1 Genoten van de rit erheen al was het flink zoeken. Op de betegelde hobbelige fietspaden in dat dorp, moest ik slalommen om de vele kunstgebitten die er lagen te ontwijken. En ik moest er heel goed uitkijken voor trams!

Tip 2 Hoewel er heerlijke kerels wonen.

Voor deze ben ik best genegen om lhtbxyzzp-er te worden.

Tip 3 Na het bezoek ben ik door een dorpje gereden waar ze van grote huizen houden.

Daar was het voormalige optrekje van de koning aldaar niks bij.

Jammer was dat de blogger/blogster niet thuis was. Dat overkomt mij wel meer! Daarom een kaartje in de brievenbus gedaan. Toch schrok de buurvrouw enorm van de imposante verschijning van de Hulk, dus die heb ik op de mij bekende manier gerust gesteld. Na 150 km kwam ik zo fris als een hoentje of was het super naar de kloten weer thuis.

Wie o wie?

Opeens borrelde er een plan op in het Hulkenhoofd. En dan krijg ik daar steeds meer zin in. Het plan behelst een fietstocht, wat op het randje van uitvoerbaarheid is. Ik ga deze week proberen om een blog boy or girl te bezoeken die heel ver weg woont. Hij of zij hoeft geen rekening met mijn bezoek te houden, wel of niet thuis, het komt goed! Lekker cryptisch hé?

Of ik daad bij woord zal voegen hangt van zoveel factoren af, dat dit niet zeker is. De grootste factor is het batterij vermogen van mijn fiets, want de te rijden afstand is behoorlijk groot. Wel wordt het aankomende week warmer en dat komt de capaciteit van de accu’s ten goede. Nou, ik laat jullie allemaal met ‘vol verwachting klopt ons hart’ gevoelens, want wie ontmoet binnenkort de Hulk? Wie o wie? Zo spannend!

Het houdt niet over

Ik heb een drukke week achter de rug voor een gepensioneerde. Alle dagen stond er wat op het programma, zoals afgelopen maandag had ik bijvoorbeeld een rustdag. Vrijdag een verjaardag, waar ik mogelijk iets verkeerds heb gegeten, waardoor ik maagproblemen kreeg. Toch zaterdag aan een fietsrit begonnen, die aanvankelijk goed ging, maar na zo’n km of 50 begonnen de oprispingen en ben ik omgekeerd en naar huis gereden. Ik werd steeds beroerder en kreeg slappe benen maar kwam toch nog redelijk thuis.

Meteen de televisie aangezet en de Vuelta gekeken. Van de laatste 70 km heb ik enorm genoten omdat ik daar al die wegen ken. Maar ook de Prins Willem Alexanderbrug over de Waal, waar ik heel vroeger met mijn vader ben overgefietst om mijn zus te bezoeken, die daar wat verderop in een dorpje woonde. Dat deed mij ook wel ff wat!

Treeske juichte toen de Pyramide van Austerlitz in beeld kwam waar zij vrijwilligerswerk heeft gedaan.

Normaal is de pyramide en omgeving groen maar daar ook erg droog. Links het kassahuis waar Treeske vaak zat.

Ik vond het jammer dat er geen helikopterbeelden kwamen van het breedste fietspad van Nederland, nl de startbaan van vliegveld Soesterberg. En verderop bij De Bilt was het publiek zo enthousiast dat ze op de weg stonden en maar net een stapje achteruit konden doen, anders werden ze aangereden door de renners die daar 60 km/uur reden. Zelfs de tv commentatoren zaten er met dichtgeknepen billen naar te kijken. Voor de rest bijzonder weinig incidenten, dus dat kan ook in drempel-Nederland.

Vandaag kijk ik op tv naar de Europese kampioenschappen wielrennen voor vrouwen. Die op prachtige wegen rond de Ammersee in Duitsland fietsen. “Ammersee”, dacht ik, “volgens mij heb ik daar ook rond gefietst”! Dus even Googlen en wel hoor, mijn dochter heeft een poosje daar in een klooster gezeten in Schondorf am Ammersee.

Wij zijn daar toen op bezoek geweest en hadden onze fietsen bij ons, zodoende zijn wij daar om dat meer heen gereden.

En zojuist overgeschakeld naar de 3e etappe van de Vuelta. Wat wonen wij toch in een prachtig mooi land! Ik blijf genieten van die mooie beelden.