Ik was een beetje dom! En ook een beetje slim! Gisteren op de terugweg van de 150 km rit, besloot ik niet via de weg in de duinen te gaan, ivm drukte van strandgangers. In de schaduw van een paar bomen bij Wassenaar wisselde ik mijn accu die nog niet geheel leeg was. Meteen daar een reepje en een zout worstje gegeten, want dat kun je goed gebruiken met warm weer.
Na Katwijk kwam ik in Noordwijk en zag verderop het fietspad een vrouw op de fiets stappen met een hond aan de lange lijn. Naast het fietspad staan lantaarnpalen in de berm en ik zag dat de hond daar rechtsomheen wilde en de vrouw op het fietspad er natuurlijk links van reed. Om een ongeluk te voorkomen gaf de vrouw een flinke ruk aan de lijn en slingerde zichzelf dwars over het fietspad bijna omver. Ze hield zich net aan staande door van de fiets af te springen. Door die manoeuvres ontstond aan beide kanten files van fietsers op het drukke fietspad en velen van hen spraken hun geschrokken mening uit naar de vrouw.
Na Noordwijk besloot ik wegens drukte op de fietspaden nog verder van de kust af te gaan rijden en reed naar de ringvaart van de Haarlemmermeerpolder. Daar was het heerlijk rustig en kon ik lekker opschieten. Via Heemstede en Spaarndam reed ik naar pontje Buitenhuizen om daarmee het Noordzeekanaal over te steken. De pont voer echter net weg en ik had geen zin om daar 20 minuten in de bloedhete zon te wachten. Ik keek daar op mijn dashboard en schrok omdat ik nog maar 10 % accuvulling had. Dat is te weinig om thuis te komen via pont Velsen. Ik schakelde meteen naar de minst verbruikende stand en schakelde naar een zeer kleine versnelling om zo min mogelijk stroom te verbruiken.
Nu heeft de Stromer, schrik niet, 30 verschillende ondersteuning standen, die tesamen met de 11 versnellingen 330 gebruiksstanden kent. Echter bij pont Velsen aangekomen had ik nog maar 3 % in de accu zitten. Na de overtocht ben ik het 300 meter tellende talud opgelopen, daarna opgestapt en elke keer met een paar pedaalomwentelingen snelheid gemaakt, waarna ik de fiets liet uitrijden zonder te trappen. Toch zei de fiets opeens ik geef geen ondersteuning meer. Omdat ik bijna thuis was, heb ik de motor uitgeschakeld en zwaar trappend de laatste honderden meters gereden. Enkel vanwege de diefstal beveiliging, laat de Stromer dan om de 50 meter even de claxon loeien.
Thuisgekomen dronk ik eerst een paar rädlers waarna ik oververmoeid ging douchen. Toen ik mij had afgedroogd stapte ik de slaapkamer in om mij aan te kleden, maar toen ik mijn bed zag, plofte ik in mijn naakte nixie daar op. Vervolgens plofte ik daar meteen in slaap. Na een uur werd ik wakker en voelde mij nog lange tijd ongesteld. Ik voelde verbetering door een flink stuk zoute kaas te eten en daarna aten we nasi. Toch bleef de hele avond en nacht dat intens moeie gevoel bij mij overheersen. En echt, na dit alles in etappes te hebben geschreven, plof ik straks weer even in bed. Ik heb wel langere afstanden gereden maar nog nooit zo lang moe ervan geweest. Misschien is het wel een beetje (ouder)dom?
Happy Hulk 