Kris kras

Eindelijk weer een stukje gefiets vandaag. De laatste keer was meer dan 14 dagen geleden vanwege vakantie en regen. Het was eindelijk droog in Nederland maar bij ons vielen in de buurt nog de nodige buien. Zodoende heb ik 2 uur lang geprobeerd buien te ontwijken en dat lukte wonderwel. Maar door het kris kras rijden zag ik vandaag 5 keer het langgerekte dorp Assendelft. De harde wind zorgde ervoor dat waar regen was gevallen de weg weer snel opdroogde.

En vandaag gebeurde er iets wat ik in bijna 4 jaar tijd Stromer rijden nog niet had meegemaakt. Ik werd ingehaald! 😳 Ik werd ingehaald door een andere Stromerrijder. Toen we Beverwijk achter ons lieten en over de ventweg met tegenwind naar Buitenhuizen reden, haalde ik hem makkelijk in. Ik zag dat hij bijna rechtop zat en twee zijtassen op zijn fiets zaten, wat echte windvangers zijn. Ik zat een tijdje in zijn wiel maar zag op mijn teller dat ik harder kon. Zodoende reed ik hem voorbij en deed het kopwerk terwijl hij in mijn wiel zat. Aan het einde van die kilometers lange weg, sloeg hij af. Maar ik vond het een leuke ervaring om eens met iemand anders te Stromeren. Bovendien vond ik de tekst achterop zijn shirt leuk, ‘Don’t stop cycling when you’r an old man’. Hoewel ik mijn shirttekst nog leuker vind.

Advertentie

Het grote mysterie

Omdat ik hier in huis met de stofzuiger een paar keer per week in de weer ben, viel het mij als eerste op. Ik kon namelijk niet die kleine ronde witte ‘dingetjes’ van de keukenvloer opzuigen.

Regelmatig kwamen die plotseling te voorschijn en je moest ze echt van de vloer afdwijlen. Het grote mysterie was, waar komen die mooie witte ronde vormpjes vandaan?

Ik kwam er afgelopen week achter hoe deze ontstonden. Ik pakte namelijk een broodje uit het vriesvak en daarmee vielen er wat kleine ijskorreltjes op de vloer die vrijwel onmiddellijk smolten. Ik besteedde er geen aandacht aan totdat de kleine druppeltjes waren opgedroogd en een klein rond wit vlekje achterlieten. Mysterie opgelost!

Moet het zo?

De andere kant van het vorige blog Energie rekening, zag ik gisterenavond in ‘onze snackbar’. Nadat we wederom door de vrolijke bediening werden geholpen en daar heerlijk hadden gegeten, zagen we wat borden verderop de balie staan. Dichterbij gekomen las ik wat erop stond en schrok woestwild.

Echt, de tranen schoten in mijn ogen, bij het lezen van deze maandelijkse energie rekeningen. Met de wetenschap dat de middenstand financieel niet wordt gesteund door het regeringsbeleid over het energieprijzen plafond, vroeg ik de snackbarhouder, die in coronatijd nog even een nieuwe zaak neerzette, “moet dat zo?” “Ja, dat moet zo”, antwoordde hij mij, “wil je hier volgende maand nog komen eten”. “En als het volgende maand anders is, zijn die borden weg”, riep hij nog hoopvol.

Energie rekening

Omdat wij hier een jaar wonen kregen we de energierekening binnen. Hotseknotsbegonia tralalalala!!! Ondanks dat we ons maandtermijnbedrag verleden jaar met € 25 hadden verlaagd, krijgen we een vloedgolf, wát, zeg maar een tsunami aan geld terug. Hotseknotsbegonia tralalala!!! Dat wordt weer een cruise!

Dit terwijl we net als in Zeist hier op gas koken, douchen en verwarmen, is het gasverbruik in Beverwijk met 510 kuub verminderd.

En daarbij was het 100 jaar oude huis in Zeist, tijdens een eerdere renovatie geïsoleerd. En we hadden daar de laatste 2 jaar een nieuwe ‘zuinige’ ketel. Dus kun je nagaan hoe blij wij hiermee zijn! Hotse……….!

Hier niet!

De kachel van de brandweer brandt weer! En brandt hij bij jou?

Hier niet!

Gevoelstemperatuur buiten is nu 7 graden. Het is me toch wat met die afkoeling van de aarde. We gaan richting ijstijd!

Wandelgangen

Net als in de regeringsgebouwen van de 2e kamer hebben wij hier ook wandelgangen, alleen wordt er hier wat minder gekonkeld als daar. Onze wandelgangen liggen om een vierkant blok met twee trappenhuizen, de twee liften en 6 meterkasten daarin. Wacht, we doen gewoon een rondje.

Nu het weer is omgeslagen en buitenspelen niet kan, maken wij veel meer gebruik van deze gangen. Treeske en ik spelen vaak het spannende spel ‘hoekenlopertje’. Daarbij is een van ons de tikker en rent achter de ander aan. Nu is het leuke van dat spel, je kunt linksom en rechtsom rennen. En het allerleukste is als je elkaar tegenkomt op een hoek. De schrikreactie en de angst om getikt te worden, komt dan op zijn hoogtepunt. Zodoende is het gegil en gelach hier niet van de lucht.

Vanwege die herrie komen onze 5 buurmeisjes kijken en enthousiast geworden, willen zij graag meespelen. Maar omdat ik de enige man ben op deze etage moet ik altijd de tikker zijn. Bovendien lopen er drie met een rollator, waardoor er nogal eens botsingen voorkomen, als we echt woestwild bezig zijn. Als de vermoeidheid begint op te spelen, gaan we met zijn allen even rustig wat drinken bij een van de buren. Daarna beginnen de ogen alweer te glanzen, want we doen dan vaak een potje blaasvoetbal.

Je snapt, wij maken het hier keigezellig, als het weer buiten niet meewerkt. En niemand hoeft hier de kachel te laten branden, want als ik al die verhitte koppen zo bekijk….!

Figaro

Wij wonen nu 1 jaar in het appartementencomplex genaamd Figaro.

De naam komt van een aardbeienras, zoals de vele andere appartementencomplexen om ons heen naar een aardbeienras vernoemd zijn, omdat Beverwijk van oudsher bekend stond als aardbeienstad. Hoewel de naam Figaro vele betekenissen kent, zoals een krant, kappers, opera, auto, enz. enz.

Terwijl wij verleden jaar alle drukte van de verhuizing achter ons lieten, kregen we toen de tijd om ons appartement aan te kleden, wat eigenlijk nog steeds niet klaar is. Wat wij wel heel gauw door hadden, was het heerlijke woonplezier wat we hier beleven. En dat maakt ons heel gelukkig.

Urk en Lelystad

Op de terugweg naar huis wilde Treeske graag langs Urk. Wij beiden kijken graag het leuke televisieprogramma daarover, waarbij diverse mensen die daar wonen worden gevolgd. Een superleuk dorp met een geweldige historie, zoals het vissersmonument, de 21 kerken en de ijsvlet.

Wij hebben heerlijk gewandeld door de straatjes van het oude gedeelte van Urk en daar valt genoeg te zien. Van Treeske had ik verwacht dat zij graag op de foto wilde met Teun Föhn, de inmiddels bekende ex-kapper van het dorp, maar dat had ik helemaal verkeerd volgens haar. Bij het winkelcentrum aangekomen stond een vrouw voorovergebogen over haar kleinkind en wij wachten daar even tot de doorgang weer vrij kwam. Een moment later kwam de vrouw overeind en keek ons beide aan. We werden onderzoekend door haar bekeken alsof we beroemde Beverwijkers waren, echter zij was Derrekien uit de tv-serie Urk. Het was voor mij een aparte belevenis om zo’n bekend iemand te ontmoeten. Ik wilde nog vragen of ze vis lustte maar ze stak al gauw de weg over met haar kleinkind. Uiteindelijk zijn we bij de haven in een restaurant een ‘bekkie’ (bak koffie) gaan doen.

Daarna vertrokken wij richting Lelystad, omdat Treeske mij graag de woning wilde laten zien, waar zij eertijds woonde met haar jonge gezin. Ze vertelde mij over de vele hoge bruggen waarover de fietspaden lopen aldaar. En hoeveel moeite het haar kostte om met 2 kinderen en volle boodschappen tassen daaroverheen te fietsen. Bovendien klaagde zij dat er altijd harde wind stond in die polder. Na het voor toentertijd moderne huis met garage te hebben bekeken en er een paar foto’s van te hebben gemaakt, zijn we over de dijk naar Enkhuizen gereden. Even een fijne toeristische route op de terugweg genomen, waar we beiden leuk van hebben genoten.

Eitje tik

Tijdens onze tweede nacht in het hotel waar wij verbleven, had ik een angstige nachtmerrie. Twee babytjes die op een schip geboren werden waarop ik ook aanwezig was, bleken terroristen te zijn, waar iedereen doodsbenauwd van werd. Ze werden algauw overboord gekieperd maar klommen weer terug op het schip en waren toen al uitgegroeid als kleuters. Iemand zei, “ik hak ze doormidden en gooi ze weer overboord”. Zo gedaan, maar even later waren ze weer aan boord als tieners en joegen ze iedereen de stuipen op het lijf. Ze bleven maar groeien, waardoor ikzelf over boord sprong en al snel de strandopgang van Wijk aan Zee bereikte. Toen ik daar achterom keek zag ik twee reusachtige figuren achter mij aankomen en werd ik zwetend wakker.

Daarna moest ik denken aan een boek wat ik ooit geschreven heb maar nooit heb uitgegeven. Dat verhaalde over een mini robot Robocrook genaamd, die ook zo snel groeide naar aanleiding van zijn criminele handelingen. Dmv een lichte handbeweging schoot er uit zijn pols een haak met een dunne sterke lijn eraan wat hij omhoog schoot naar een hoog gelegen balkon om zichzelf zo omhoog te takelen, om daar een inbraak te plegen. Al vlug kreeg hij de politie achter hem aan, maar die agenten doodde hij door middel van een schijfje, zo groot als een cd, die hij ook met een handbeweging uit zijn pols afschoot en na een keeldoorsnijding als een boemerang bij hem terugkwam. Daarom werd de hulp van het leger ingeroepen die de robot met granaten beschoot, echter daar groeide hij nog harder van. Toen hij reusachtig groot was geworden, begon hij het leger te bekogelen met de tanks die op hem schoten.

Onoverwinnelijk was hij geworden, totdat er boven zijn hoofd een vreemdsoortig machine vloog die een vloeistof over hem heen gooide, waardoor hij razendsnel kromp tot een klein klompje metaal. De machine landde en er kwamen 3 figuren uit te voorschijn, die het metalen klompje opraapte en in een lichtuitstralend kistje stopten. Een legeraanvoerder vroeg hen hoe zij dit hadden geklaard, waarop een figuur antwoordde. Wij komen van een verre planeet waar twee volkeren wonen, de Moren en de Denaren. Het gaat goed zolang die twee geen contact met elkaar hebben, wat met deze robot wel is gebeurd. Want als je een Moor met een Denaar kruist, krijg je een Moordenaar en hij wees op het lichtgevende kistje. Daarna stapten ze in hun voertuig dat verdween als een bliksemschicht.

Met dat alles nog in mijn gedachten kwam ik bij het ontbijtbuffet van het hotel aan. Ik pakte er diverse etenswaren en ook een eitje, wat tot mijn verbazing koud aanvoelde. Toen ik aan tafel zat tikte ik het eitje tegen het bord en begon het te pellen. Al vlug liep het eiwit als smurrie over mijn vingers en toen pas besefte ik dat ik een ongekookt ei had gepakt. Teruglopend naar het buffet zag ik Treeske staan, die net een ei stuksloeg om hem te bakken. “Treesje”, riep ik, “ik heb hier nog een eitje voor je”. Uiteindelijk hebben we heerlijk kunnen lachen over mijn verstrooide eitje tik.

Prachtige ontmoeting

De korte vakantie stond in het teken van een ontmoeting met een stel mensen die wij jaren geleden hebben ontmoet op een kerstcruise. Ik weet niet of ik destijds kerstmis de schuld moet geven maar wij kregen toen zo een enorme click met twee echtparen, dat het alleen daarom al een fantastische geslaagde cruise werd. Alle avonden werd het laat vanwege de vele leuke en intense gesprekken die wij met elkaar voerden. Ik ben vergeten wat de aanleiding was voor een nieuwe ontmoeting maar bij binnenkomst was datzelfde sfeertje er vanouds aanwezig.

Omdat wij, ook weer zo’n toeval, allemaal verhuisd zijn in de periode na de cruise, hebben we eerst de prachtige woning bekeken van het echtpaar die ons ontvingen. Daarna kwamen opnieuw zulke interessante gesprekken los, waarbij ieder zijn ding kon vertellen waar de toehoorders, gelukkig niet ademloos, naar luisterden. De langdurige lunch in een dichtbij gelegen restaurant was zeer fijn en aan gespreksstof ontbrak het wederom niet. Teruggekomen in de woning, onder het genot van koffie en bonbons, werd er weer van alles verteld aan elkaar. Ik houd daar wel van maar op een gegeven moment was ik helemaal suf geluld. Bij het afscheid nemen vond met algehele instemming een vervolg bijeenkomst goed gehoor, dus ligt er weer een, weet ik nu al, gezellige ontmoeting in het verschiet. Dat na al deze jaren het super vriendengevoel bij al deze mooie mensen nog steeds aanwezig was, vind ik superformiweldigheidfantakolosachtig!