Naar aanleiding van het overlijden van mijn achterneef afgelopen dinsdag, die tijdens het uitvoeren van zijn passie bergbeklimmen is overleden na een val, kijk ik in de spiegel. Ik mag beslist niet over hem oordelen, maar zag wel op een filmpje over zijn passie, dat hij extreem gedrag vertoonde. Hij klom ook ’s nachts en droeg geen helm, toch werd hij bestempeld als een ervaren klimmer, waar ik dan weer mijn vraagtekens bij zet.
Als eerste bedacht ik als ervaringsdeskundige op het gebied van bipolairiteit, is dit een familiekwaal? Want ik herken heel goed, het ‘grote moeten’ in de passie. En als ik dan lees, dat hij alle 4000 meter bergen wilde beklimmen in de Alpen, dan bestempel ik dat als het ‘grote moeten’. Toch hoeft dat niet zo te zijn, want soms wordt een mens voor een moment geprikkeld, ik neem als voorbeeld even, het keihard op een motorfiets rijden na het zien van de TT in Assen.
Kijk ik in de spiegel, dan zie ik een Hulk, die als passie had, schaatsen op natuurijs. Daarbij ook weleens het risico nam om over het spreekwoordelijke ‘een nacht ijs’ te gaan rijden, wat nogal eens fout ging. En ook de extreem zware schaatstochten te gaan rijden. En toch, op een wat hogere leeftijd gekomen, het plotselinge gevoel kreeg om nooit meer te gaan schaatsen vanwege de te hoge risico’s en daarom meteen mijn schaatsen verkocht.
Opnieuw keek ik onlangs in de spiegel, vanwege de drukte in het fietsverkeer met de nodige gevaren daaraan verbonden. En daarbij kreeg ik nog niet het gevoel, zoals toen bij het schaatsen, mijn passie voor het fietsen nu al op te geven. Daarbij kijk ik zeker niet naar het feit dat ik een ervaren fietser ben. Want ervaring telt nooit bij een ongeluk! Wel kijk ik naar het feit, dat iedereen mag beslissen over wat hij of zij doet in het leven. Dat heet respect!
R.I.P. Remco
Happy Hulk 