Degenen die mij een voorspoedig nieuwjaar hebben gewenst, willen die dat aub nog een keer doen, want er zit een hoop tegen.
Na maandenlang natte wegen had ik voor vandaag hoop dat ik eindelijk weer eens kon fietsen op de Stromer. Toen ik de omgeving hier uit het raam bekeek zag ik dat de weg droog was en dacht mijn kans te pakken. Treeske beloofde mij plechtig om een uurtje op een stoel te blijven zitten. Zodoende begon ik mij in winterfietskleding te verpakken, wat toch altijd wel een half uur in beslag neemt, voordat ik buiten sta. Maar ik had er heel veel zin om na twee maanden weer eens lekker te gaan fietsen.
Ik moet met mijn fiets die in de berging staat met de lift naar de begane grond. Bij het uitrijden van de lift stootte ik met mijn spiegeltje tegen het deurkozijn en die lag op de grond. Gelukkig kon ik hem met wat moeite weer terug ik het stuur duwen. Buiten gekomen moest ik flink laveren omdat de kabelleggers bij ons voor de deur bezig waren.
Ik stapte op mijn fiets en reed rustig weg, bij het eerste kruispunt aangekomen draai ik een asfaltweg op die zeiknat erbij lag. Ik dacht, dat kan zijn omdat je nog in de stad rijd waar weinig wind staat. Ik keerde en zocht snel een betegeld fietspad wat er nagenoeg wel droog bij lag. Op weg naar de polder, waarvan ik vermoedde dat het daar door de open vlakte de wegen er droog bij zouden liggen, kwam er een telefoongirl mij tegemoet fietsen en die trachtte mij te torpederen. Zij reed al op mijn weghelft, waarop ik claxoneerde en mijn frustraties even lekker bij haar kwijt kon. Maar ook in de polder lagen de wegen er kletsnat bij, zodat ik moedeloos naar huis terug reed. Ik had mijn eerste rit die nu 8 km bedroeg dit jaar toch heel anders voorgesteld. En om positief te eindigen denk ik dan altijd maar, waar ben jij vandaag voor gespaard gebleven, Hulk?
Happy Hulk 