Windwijzers

Als ex boer blijf ik altijd naar het weer kijken. En daarom valt het mij op, dat er hier in de buurt een overvloed aan windwijzers zijn. Omdat wij meer aan de kust zijn gaan wonen stikt het hier van de meeuwen. Ik vind het een prachtig gezicht hoe die beesten heerlijk zweven tussen alle flatgebouwen door. Dat komt door de vele opwaartse winden die je tussen hoge gebouwen hebt en waar zij graag gebruik van maken.

Tijdens het ontbijt heb ik zicht op een verderop staand flatgebouw waar bovenop de railrand vaak meeuwen zitten. En aangezien meeuwen altijd met hun kop in de wind gaan zitten, weet is ’s morgens meteen de windrichting. Ik kijk daar altijd even naar als ik een lange fietsrit ga maken. Vandaag is het zuidwestenwind.

Advertentie

Gekookt

Heren, meiden, ik heb gekookt!

Dat was heel lang geleden, dat ik dat heb gedaan. Treeske heeft vorig jaar een soort van recepten boekje gemaakt en daarmee lukt het fantastisch. En nu wil Treeske wel koken maar is daar opheden gewoon te zwak voor, dus heb ik een koksmuts opgezet.

Vandaag aten we sperziebonen met gekookte aardappelen en mislukte gehaktballen. Ja, die gehaktballen zijn ff een dingetje, waar ik dan weer een kunstwerk van wist te maken. Ik gooide een zooi gehakt in een schaal, tikte er twee eieren in, daarna veel tekort paneermeel en ons grote geheim, kipkruiden van Verstegen. Daarna kneden, waar ik zowat 10 minuten mee bezig was en wat resulteerde in één gehakt bal. Maar omdat wij met zijn tweetjes zijn, maakte ik er 5 ballen van.

Treeske slofte de keuken in en zei, “dat zijn te grote ballen, die kan ik niet op”. Klant is koning dus begon ik terwijl het vet al heet was er 8 van te toveren en mikte ze in de koekenpan. Daarna draaide ik ze om en bruinde de andere zijde. Plotseling herinnerde ik me uit een ver verleden dat ik de boel moest blussen met een half kopje water. En dat deed ik veel te vroeg waardoor die ballen stopte met braden. Gloeiende, gloeiende, toen heb ik al mijn kookkunsten moeten aanwenden om ze toch bruin te bakken.

Tussendoor natuurlijk de boontjes opgezet en de aardappelen. En die laatste verdomden het om gaar te worden terwijl ik ze toch flink klein had gesneden. Na een uitvoerige analyse kwam ik er achter dat ik een harde aardappel erbij had geschild. Daar heb ik dan weer wel verstand van als ex aardappelteler! Een harde aardappel is een zogeheten doorgroeier. Dat komt omdat een aardappel in eerste instantie in de grond groeit, krijgt hij geen water dan stopt hij met groeien en krijgt hij na verloop van tijd wel water groeit hij vanaf die gestopte aardappel verder en dat heet dan een doorgroeier, die uiteindelijk hard wordt.

Toch de boel op tafel gekregen en omdat er wat langere tijd was gekookt, waren de boontjes heerlijk zacht, de aardappelen prima en……en…… de gehaktballen verrukkelijk! Ik werd overladen met complimenten zodat ik ervan begon te zweten en heb toen voor verkoeling de koksmuts maar afgezet.

Instrument

Ooit hoorde ik iemand tegen mij zeggen, ‘een zieke is het instrument van de naastenliefde’!

Deze zin gaat de laatste tijd steeds vaker door mijn hoofd. Want ja, opeens veranderde mijn leven, als ik het over mijzelf mag hebben. Natuurlijk veranderde Treeske haar leven compleet door die mysterieuze ziekte die haar is overvallen. Want wat is het raar, als je jezelf niet goed voelt in je hoofd en het niet kan aangeven, wat dat precies is? En wat vreemd als je plotseling ondersteuning nodig hebt bij het lopen omdat je zo onstabiel bent geworden. En waarom ben ik zo kortademig? Waarom ben ik bij de minste inspanning, zoals even douchen, zo intens vermoeid? Hoe kom ik aan die plotselinge hogebloeddruk? En vooral die gevaarlijke hoge onderdruk? En waar komt die hoge hartslag vandaan? En waarom knap ik niet op? Met deze nog talloze onbeantwoorde vragen loopt Treeske nu rond.

We gaan terug naar de eerste zin in dit blog. In onze machteloosheid waarin wij allemaal Treeske niet kunnen helpen, gaan we met zijn allen toch proberen haar bij te staan. Dus help ik haar met zoveel mogelijk huishoudelijke taken die zij echt niet meer kan. Daarnaast probeer ik haar leven zo makkelijk mogelijk te maken, door haar in alles bij te staan. Ja, opeens is mijn leven veranderd in het moderne woord van een mantelzorger. Maar dat doe ik niet alleen!

Opeens rinkelt de telefoon vele keren meer die Treeske even willen spreken. Hoewel dit ook vermoeiend voor haar is. Opeens vallen er heel veel beterschapskaarten in de brievenbus. Dagelijks heb ik het drukker gekregen met antwoorden via WhatsApp over de gezondheidstoestand van Treeske. En hoe mooi is dan die aandacht voor haar, voor die mooie mens, die Treeske heet en die wij liefhebben.

En hoe mooi is de liefde en zorg van Treeske haar dochter, die al een paar keer heeft gekookt en de was heeft gestreken en constant aandacht heeft voor haar. En dan de grote verrassing gisteren voor Treeske toen haar zoon belde vanuit Cran Canaria met de mededeling dat hij naar Nederland komt om haar te bezoeken. Wat een vreugde deed die mededeling haar en heeft ze een mooie periode voor haar om daar naar uit te kijken.

En zo lag ik vanmorgen in bed na te denken over alle zorg die ik voor en over haar heb. En kwam daarmee tot de conclusie dat deze ziekte onze liefdesrelatie nog veel meer heeft verdiept. Hoe mooi is dan de liefde en daarnaast alle naastenliefde voor de mens Treeske, die in haar ziekte het instrument van de naastenliefde is geworden.

Haar

Vandaag eens goed bekeken hoe een andere man haar behandelde. Op een gegeven moment nam hij haar in zijn armen en begeleide hij haar naar een klaarstaande stoel waarop zij plaats nam. Met argusogen keek ik toe hoe hij haar onderhanden nam. Als een Cupido draaide hij om haar heen en streelde haar haar met zijn sterke handen. Vol spanning wachtte ik het vervolg af en stond klaar om in te grijpen mocht dit alles bij haar te ver gaan. Toen hij zijn wapens opnam, te weten een mes, schaar en kam, stond ik klaar voor een ram. Plots zag ik haar in het rondvliegen en viel vervolgens op de grond. Ik zakte gerustgesteld terug in mijn stoel en keek hoe hij haar na twee maanden er netjes met wat minder haar er liet uitzien.

Voorspoedig

Degenen die mij een voorspoedig nieuwjaar hebben gewenst, willen die dat aub nog een keer doen, want er zit een hoop tegen.

Na maandenlang natte wegen had ik voor vandaag hoop dat ik eindelijk weer eens kon fietsen op de Stromer. Toen ik de omgeving hier uit het raam bekeek zag ik dat de weg droog was en dacht mijn kans te pakken. Treeske beloofde mij plechtig om een uurtje op een stoel te blijven zitten. Zodoende begon ik mij in winterfietskleding te verpakken, wat toch altijd wel een half uur in beslag neemt, voordat ik buiten sta. Maar ik had er heel veel zin om na twee maanden weer eens lekker te gaan fietsen.

Ik moet met mijn fiets die in de berging staat met de lift naar de begane grond. Bij het uitrijden van de lift stootte ik met mijn spiegeltje tegen het deurkozijn en die lag op de grond. Gelukkig kon ik hem met wat moeite weer terug ik het stuur duwen. Buiten gekomen moest ik flink laveren omdat de kabelleggers bij ons voor de deur bezig waren.

Ik stapte op mijn fiets en reed rustig weg, bij het eerste kruispunt aangekomen draai ik een asfaltweg op die zeiknat erbij lag. Ik dacht, dat kan zijn omdat je nog in de stad rijd waar weinig wind staat. Ik keerde en zocht snel een betegeld fietspad wat er nagenoeg wel droog bij lag. Op weg naar de polder, waarvan ik vermoedde dat het daar door de open vlakte de wegen er droog bij zouden liggen, kwam er een telefoongirl mij tegemoet fietsen en die trachtte mij te torpederen. Zij reed al op mijn weghelft, waarop ik claxoneerde en mijn frustraties even lekker bij haar kwijt kon. Maar ook in de polder lagen de wegen er kletsnat bij, zodat ik moedeloos naar huis terug reed. Ik had mijn eerste rit die nu 8 km bedroeg dit jaar toch heel anders voorgesteld. En om positief te eindigen denk ik dan altijd maar, waar ben jij vandaag voor gespaard gebleven, Hulk?

Klaar

Ik ben HELEMAAL KLAAR met #DIGID.

Dat je het weet!

Heilige Hulk

Vanmorgen woestvroeg wakker geworden van veel herrie buiten. De oorzaak daarvan was de terugkeer van de glasvezelkabel trekkers. Dacht dat ze klaar waren maar er ligt weer genoeg voor de deur wat in de grond moet worden gestopt.

Treeske is gisteren begonnen met de trainingen voor de eerstvolgende rollatorrace. We liepen in 5 minuten een rondje om het complex, waarna zij stond te trillen van de inspanning. Vandaag de volgende training!

Vanwege het feit dat zij heel weinig kan in huis, schakel ik over op wat meer huishoudelijke taken.

En ik weet niet hoe het komt, maar als je deze foto goed bekijkt, heb ik een aureool om mijn hoofd. Nu vraag ik mij af, zal ik op weg zijn om een Heilige Hulk te worden?

Egmond Pier Egmond

Gisteren was de mountainbike strandrace EPE en die wilde ik dolgraag live zien bij Wijk aan Zee op het strand. De reden daarvoor was dat de deelnemers een deel door dat dorp moesten rijden met een beklimming en een spectaculaire 18% afdaling naar het strand. Bovendien reden er een paar familieleden mee, dus ik had er echt zin in.

Helaas was Treeske super onstabiel zodat ik haar niet alleen durfde te laten. Ik had afgelopen week een rollator voor haar geregeld, want ik zag de bui al hangen. Die rollator heeft zij in no-time omgebouwd naar een rijdend kantoor, waar zij heel veel plezier en steun aan beleefd.

Ik had intussen een tip gekregen dat er een tv uitzending zou komen over de EPE race. Via internet kon ik de uitzending van rtv80 volgen op onze televisie. Hoewel van volgen weinig terechtkwam. Ik heb nog nooit zo een slecht geregiseerde tv uitzending gezien. Terwijl de race spannend verslagen werd door meerdere verslaggevers, zag ik heel vaak beelden van bewolkte luchten boven zee en van een lege boulevard van Egmond waar een boodschappendoende vrouw liep met een winkelwagentje.

Zo af en toe kregen we beelden van de vrouwenkoers, die een loeispannend einde kende. De koprenster koos een verkeerde route op het strand en moest door een flink stuk water naar de juiste route. Toen zij het water inreed sloeg ze daarbij over de kop en rende even later zeiknat met haar fiets naar de goede kant van de route. Daarbij werd zij ingehaald door de op de 2e plaats liggende dame, die de wedstrijd won. Maar toch eindigde de gevallen renster nog in het wiel van de winnares. Dit alles werd in een flits in beeld gebracht en de winnaar van de mannen kwam gewoon helemaal niet in beeld. Toch was ik blij dat ik nog iets van EPE heb kunnen zien. En ik hoop echt dat de regisseur van dit evenement dit blog ook leest?

Introductie

Onze Belgische blogvriend de weledelgestrenge heer Thomas Pannenkoek introduceert een nieuwe plant voor een zacht prijsje.

Laat maar…!

Sta ik met mijn stadsfiets voor een rood verkeerslicht te wachten. Voor mij staat een echtpaar waarvan de man een gehoorapparaat droeg. Omdat ik 12 januari ook een paar van die dingen krijg vroeg ik aan de man, “meneer, mag ik u wat vragen, bevalt uw gehoorapparaat en welk merk is het”? “Wat zegt u”, vroeg de man? Ik zei, “nee, laat maar…”!