Vanmorgenvroeg ontstond er bij mij een intens verlangen om bij blogster Vlasje op bezoek te gaan in het hospice waar zij nu verblijft. Het moest wel van de geestelijke en lichamelijke conditie van mijn meisje afhangen of wij konden gaan. Omdat het redelijk met haar ging en zij enkel zittend vervoerd zou worden stemde zij er enthousiast mee in. Zo togen wij in de loop van de dag richting Den Helder.
Na wat zoeken bij de ingang van het prachtige hospice complex, werden we door een vrijwilligster buitenom door de tuin naar de kamer geleid waar zij verbleef.
Het was even wroeten om met de rolstoel binnen te komen maar toen zagen we haar blijmoedig in bed liggen. “O wat is dit een fijn bezoek, hier wordt ik blij van”, hoorden wij haar zeggen. Nou, er volgde een intens mooie begroeting met bijpassende emoties. Zij was zeer monter, opgewekt en vrolijk, waarbij haar heerlijke humor de boventoon voerde. We kregen koffie en soep van een van de 150 vrijwilligers aldaar. En Vlasje vertelde honderduit, waarbij zij constant Treeske haar hand vasthield, hoe geweldig het daar was ten opzichte van het ziekenhuis waarin zij een paar dagen had gelegen.
Zij keek mij op een gegeven moment aan en zei, “Hulk, als er ooit een meeuw tegen je raam schijt, denk dan aan mij want gegarandeerd dat ik het ben”. Wij hebben namelijk allebei wat met meeuwen. Na 3 kwartier zag ik Treeske vermoeid worden en maakten we aanstalten om op te staan. Dat liep nog een kwartiertje uit, waarbij zij vertelde dat ze voelde dat het einde snel kon komen. Maar ook weer zo bewonderingswaardig, het afscheid viel ons en haar niet zwaar. Het is goed zo! Voor ons en haar was het een dag met een dikke gouden rand. En ja Vlasje, ik voel nog steeds je kus op mijn wang, die heel speciaal was omdat Hulken zich enkel laten kussen door lieve dappere vrouwen. Zo blij dat we bij je geweest zijn en dat ik me weer gestuurd voelde om naar je toe te komen.
Happy Hulk 