Onbegrijpelijk

Dit blog is niet fraai en begint met een historisch beeld van mijn afkomst.

Moraviën lag vroegertijd rond de grensstreek van Polen en Slowakije

Daar kwam Valentijn Smit vandaan, een kale man met gloeiende zwarte ogen, die in Graft Noord-Holland ging wonen en stichtte daar de familie Smit. Het waren vredelievende mensen met één foute karaktertrek. Ze konden vloeken en schelden als de beste waarbij het vuur uit hun ogen schoot. Het verhaal gaat, dat er twee Smitten levenslang geschorst werden bij de plaatselijke voetbalclub, omdat zij spelers en scheidsrechter als supporters langs de lijn telkenmale verrot scholden.

En nou komt ie! Mijn oma heette Smit, een zeer fel vrouwtje met Smittenbloed in haar lijf wat vaak kon koken. En daarom zit de Hulk dus nu met die genen opgescheept. Het uitte zich voor het eerst bij mij op 3 jarige leeftijd, als de postbode langskwam en riep dat ik een stout jongetje was. Ik vloekte en schold hem dan helemaal stijf, wat steevast eindigde met de woorden “en met je blote kont”. Die man vond dat prachtig om te horen van zo’n peuter, dus was ik alle dagen een stout jongetje.

Van internet geplukt

Mijn vader kon er ook wat van en dat gebeurde altijd als hij spanningen had. Bijvoorbeeld in de aardappeloogsttijd, dan was hij soms 6 weken helemaal van slag en gromde en grauwde tegen iedereen die een weerwoord had.

En nu de Hulk, die vroeger als een driftig ventje bekend stond, waarbij ongekende woede uitbarstingen plaatsvonden. Vooral bij onrecht of bij spanningen gebeurde dit. En vandaag gebeurde dit na jarenlange stilte opeens weer.

Nogmaals, want ook ik begrijp het ook niet.

Uitleggen kan ik het ’t beste als zijnde een vulkaanuitbarsting. Het rommelde al een poosje van de spanningen en zorg die ik momenteel heb en de aanleiding was een herhaaldelijke telefoon oproep voor Treeske terwijl die vanmorgen nog sliep. Omdat Treeske nog slaperig antwoordde nam ik de telefoon van haar over en begon als een lavastroom al mijn opgekropte grieven en spanningen huilend te uiten. Na dat telefoongesprek kreeg ook Treeske de volle laag van wat er volgens mij allemaal niet goed ging en wat ik er mij nu nog van herinner is, dat ik de regie over haar zorg kwijtraakte. Denk ook mede door een droom die ik vannacht had, dat Treeske van mij af werd genomen, omdat ik niet goed voor haar zorgde. Nou, dat hield ik nog een paar uur vol, waarbij Treeske in tranen was, totdat ik vanmiddag een uurtje in bed ben gaan liggen en daarna pas rustig werd. Heb ook vol schaamte Treeske mijn excuses aangeboden voor alle dingen die erbij mij uitkwamen. En nu is het gelukkig allemaal weer goed tussen ons. Maar zo’n onbegrijpelijke actie wil ik nooit meer meemaken!

Advertentie

Ijsvrij

Vandaag komt de oppas in de persoon van Treeske haar dochter. En als ik op dit moment naar buiten kijk naar het mooie vorstige weer, groeit bij mij het gevoel van ijsvrij. Vroeger ging ik dan mijn geliefde sport schaatsen beoefenen, maar daar ben ik nu te oud voor. Denk zomaar dat ik de Stromer startklaar ga zetten en vanmiddag als het warmer is een rit ga rijden.

Gisteren was ik heerlijk hyper (ja, ik heb nog steeds last van lichte stemmingswisselingen, ondanks het cbd-olie gebruik tegen de bipolaire stoornis) en vloog als een wervelwind door het huis. Alles stof afgenomen en stof gezogen, de spiegels gepoetst en de plinten gesopt. Nog even een gedeelte ramen gelapt waar wij tijdens het nuttigen van de maaltijden doorheen kijken. Ik kreeg tijdens het poetsen steeds flashbacks van mijn moeder die aan de voorjaarsschoonmaak bezig was. Zo moeder, zo zoon! Vervolgens superlekker eten gekookt met simpel aardappelen, sperziebonen en overheerlijke gehaktballen.

Treeske gaat vanmiddag met dochterlief kippensoep maken, zodoende gaan wij daar direct even boodschappen voor halen. Ook neemt haar dochter nog gekookt eten mee wat ik enkel hoef op te warmen. Dat scheelt mij weer extra werkzaamheden. Want naast de energieke dagen heb ik zo af en toe ook nog de depri dagen. Het zij zo! Maar waar ik erg van geniet is de enorme lol die we evengoed samen beleven, want die is niet weg te slaan in ons leven.

Gehoorapparaten

CRISIS, wat ben ik toch blij met mijn nieuwe gehoorapparaten. Vanmorgen hoorde ik zelfs dat ik gisteravond erwtensoep had gegeten.

En wat er zo fijn aan is, als Treeske teveel praat, kan ik ze gewoon uitdoen of met de app ze zo afstellen dat ik er net zoveel mee hoor als vroeger.

Toch doemen er ook kleine probleempjes mee op. Ik zet het volume van de televisie nu zo zacht, dat Treeske het niet meer kan verstaan. 🤭 Maar ook dat is te regelen met de app, dat ik het binnenkomende geluid ervan even moet dempen. En anders mag ze er wel een van mij lenen. Hoewel er ook, zo heb ik vernomen, er een blue-toeter apparaatje voor de tv bestaat, die het geluid rechtstreeks naar de gehoorapparaten zend, net zoals het nu gebeurd met een telefoongesprek. Owww, en dat laatste is ook leuk, want dan kan super nieuwsgierige Treesje niet mee luisteren. 😜

Zo, en nu de was opvouwen!

Geen resultaat en twee elfstedentochten

Gisteren bij de neuroloog geweest met Treeske. Hij wist niet waar hij het zoeken moest toen ik hem het A-4tje vol met klachten liet zien. Waar ook op stond dat haar bloeddruk nu met twee pillen Nifedipine onder controle was. Ook de bloedsuikerspiegel was supergoed, waardoor de nieuwe diabetesverpleegkundige vermoedde dat er wel een pilletje af kon, wat ik persoonlijk nog niet wilde omdat Treeske nog geen last had van hypo’s.

Terug naar de neurologische man. Hij vroeg waarom ze in een rolstoel zat? Antwoord: omdat zij anders van vermoeidheid niet op bezoek bij hem kon komen. Hij vroeg over haar verwardheid, ik zei dat ze als de voorheen slimme meid, nu amper goede vragen kon stellen en dat ik de huisarts om een baxterrol had gevraagd omdat ik Treeske niet meer met haar medicatie uitzetting vertrouwde.

Hij wilde haar zien lopen, dus togen zij beide de gang op, waar Treeske los moest lopen. En ook snel moest lopen om een denkbeeldige bus te halen. Nou, Treeske zwalkte alle kanten op maar viel niet en daaruit concludeerde hij dat zij zichzelf kon corrigeren en dat vond hij een pluspunt. Daarna stelde hij voor om met een ruggenprik haar hersenvocht te controleren op een of andere ontsteking en bovendien nog een hersenfilmpje te maken na overleg met een andere neurinologe. Dus vertrokken wij weer niets wetende uit de kliniek. 🙄

Nu had ik gisteren een topdag qua vermoeidheid. We kwamen wat later uit bed en tijdens het ontbijt belde mijn zoon op om even op koffievisite bij ons te komen. Omdat ik de laatste tijd genoeg visite had afgewezen, stemde ik erin toe. Maar eerst moest ik nog boodschappen doen. Daarna de supergezellige visite, lunchen en het neurologisch onderzoek in Velsennoord. En daarbij Treeske en de rolstoel steeds in en uit de auto zetten. Vervolgens op verjaardag visite naar de dochter van Treeske in de buurt van Vinkenveen. Waarvoor we eerst nog bloemen moesten kopen en daar niet konden pinnen en de dichtstbijzijnde pinautomaat stuk was en we uiteindelijk daar toch nog met een tikkie konden betalen, pfffffff! Tel daar bij op de vermoeidheid van alle indrukken die ik nu op doe met mijn nieuwe gehoorapparaten. Dus had ik het gevoel alsof ik twee elfstedentochten van 230 km elk had gefietst toen ik daar in een stoel plofte. Maar met alle goede zorgen van dochter en schoonzoon en een hoop lol beleefd, knapte ik heerlijk op en kwamen wij weer veilig thuis. Vandaag maar rustigaan doen, hoewel de eerste was alweer draait, die ik voor het eerst zelf heb aangezet met het schema wat Treeske daarvoor geschreven heeft. Samen zijn we loeisterk!

Hulkmiddelen

Na al verschillende hulkmiddelen tot mijn beschikking te hebben, kwamen er nog twee bij. Namelijk een linker en een rechter gehoorapparaat. Nou, ik ben er vanaf de eerste minuut Hulkgelukkig mee. Totdat ik op straat kwam en de regen hoorde vallen op de autodaken. En toen ik voor de eerste bocht de richtingaanwijzerverklikker in de auto hoorde leek het wel of ik beschoten werd. Toen ben ik aan de kant van de weg gaan staan en heb het geluid via de app wat zachter gezet. (dat mocht eigenlijk niet van de audicien, die toevallig mijn dochter is, maar ………ssssttt?

Verder hoor ik mijn voetstappen op de grond en zelfs de rits van mijn broek als ik die dicht trek. Dus er gaat echt een wereld voor mij open. Daarbij kan ik met de app alles regelen, zelfs als ik op een verjaardag zit en tegenover mij zit een gesprekspartner kan ik het gehoor zo richten dat ik diegene hoor en het omgevingsgeluid minder. Ook bijvoorbeeld windgeruis op de fiets kan ik dempen en nog veel en veel meer. En een telefoongesprek kan ik gewoon in mijn oren horen terwijl het toestel op tafel ligt, zonder dat hij op de speaker staat.

Terwijl ik dit blog zoals altijd op mijn telefoon typ, hoor ik af en toe mijn nagel op het scherm tikken, dat is irritant dus eerst de nagel maar knippen. Enne…o ja, ik schrok woestwild toen ik een windje liet. Nu vraag ik mij wel af, na de meerdere hulkmiddelen die ik reeds bezit, wat is het volgende hulkmiddel? Misschien wel een luier? 🙄

Raadplaatje

Ra ra, wat is dit? Wie het weet mag het zeggen!

Bekendmaking om 17.00 vandaag

Het is een, het is een…..veilig hulpmiddel om aanmaakhout te hakken voor een houtkachel.

Het zwarte gedeelte is een scherpe bijl, waar je een stuk gezaagde tak op leg, dan sla je op de bovenkant van het hout met een hamer en dat herhaal je steeds opnieuw om dunne stroken hout te maken. Je kunt het apparaat vastschroeven op bijvoorbeeld een dikke plak van een boomstam dmv de gaten in de voet.

Want probeer je met een bijl aanmaakhout te maken, dan heb je grote kans dat je een keer een vingertop moet oprapen. Op YouTube kun je de ‘kindling cracker’ opzoeken en zie je hoe het werkt. Hiermee kun je geen dikke stammen kloven. De hier getoonde is door mijn werkloze …. ehh pas gepensioneerde broertje gemaakt, die zelf een houtkachel heeft op de boerderij.

Op bezoek

Vanmorgenvroeg ontstond er bij mij een intens verlangen om bij blogster Vlasje op bezoek te gaan in het hospice waar zij nu verblijft. Het moest wel van de geestelijke en lichamelijke conditie van mijn meisje afhangen of wij konden gaan. Omdat het redelijk met haar ging en zij enkel zittend vervoerd zou worden stemde zij er enthousiast mee in. Zo togen wij in de loop van de dag richting Den Helder.

Na wat zoeken bij de ingang van het prachtige hospice complex, werden we door een vrijwilligster buitenom door de tuin naar de kamer geleid waar zij verbleef.

Haar laatste verblijf

Het was even wroeten om met de rolstoel binnen te komen maar toen zagen we haar blijmoedig in bed liggen. “O wat is dit een fijn bezoek, hier wordt ik blij van”, hoorden wij haar zeggen. Nou, er volgde een intens mooie begroeting met bijpassende emoties. Zij was zeer monter, opgewekt en vrolijk, waarbij haar heerlijke humor de boventoon voerde. We kregen koffie en soep van een van de 150 vrijwilligers aldaar. En Vlasje vertelde honderduit, waarbij zij constant Treeske haar hand vasthield, hoe geweldig het daar was ten opzichte van het ziekenhuis waarin zij een paar dagen had gelegen.

Zij keek mij op een gegeven moment aan en zei, “Hulk, als er ooit een meeuw tegen je raam schijt, denk dan aan mij want gegarandeerd dat ik het ben”. Wij hebben namelijk allebei wat met meeuwen. Na 3 kwartier zag ik Treeske vermoeid worden en maakten we aanstalten om op te staan. Dat liep nog een kwartiertje uit, waarbij zij vertelde dat ze voelde dat het einde snel kon komen. Maar ook weer zo bewonderingswaardig, het afscheid viel ons en haar niet zwaar. Het is goed zo! Voor ons en haar was het een dag met een dikke gouden rand. En ja Vlasje, ik voel nog steeds je kus op mijn wang, die heel speciaal was omdat Hulken zich enkel laten kussen door lieve dappere vrouwen. Zo blij dat we bij je geweest zijn en dat ik me weer gestuurd voelde om naar je toe te komen.

Boeren en een ritje

Terwijl ik dacht dat de boeren het wat beter hadden, kwam ik onderstaand bericht tegen.

Bedenk daarbij dat het afgelopen zomer zo droog was dat wilde je nog iets oogsten, dan moest je steeds water sproeien. En dat met die zeer hoge dieselprijzen.

Nu zijn er ook boeren die investeren in tientallen rode protest zakdoeken die ze vastmaken aan een bamboe stok. Ik weet nou niet of dat nu een betere handel is dan aardappelen telen?

Bovenstaande foto kon ik maken omdat Treeske haar dochter kwam oppassen en ik daarom een klein rondje op de Stromer kon fietsen. Heel ff een uurtje lekker genoten maar telkens gingen mijn gedachten naar Treeske. En die twee meiden hadden ook grote lol, omdat ze even met de rolstoel door het winkelcentrum reden, waarbij Treeske er bijna uitkiepte toen ze over een drempeltje reden.

Vouwen

Na een zeer emotionele dag en nacht vanwege het vorige blog, ga ik door met bloggen omdat ik weet dat zij dat wil.

Omdat ik niet op de kleuterschool heb gezeten, heb ik nooit een opleiding gehad in vouwen. Hoewel ik tegenwoordig hier in huis het vele wasgoed op moet vouwen. Dat lijkt een eenvoudig klusje maar dat is het niet voor mij. Bovendien zit de wereldkampioen netjes opvouwen tegenover mij.

Laten we beginnen met het simpelste, namelijk handdoeken opvouwen. Ik vouw ‘op mijn manier keurig’ een aantal handdoeken. Daarmee loop ik naar de badkamerkast en dan passen ze er niet in? Neem ik de stapel weer mee terug en neem slim een al anders gevouwen handdoek mee en ga kijken hoe die is opgevouwen, wat ik dan nadoe en dan past de boel opeens wel in de kast. Dan pak ik een theedoek, vouw een deel om, het andere deel eroverheen en vouw dan de boel in drie delen keurig netjes op. Dolgelukkig over het resultaat maak ik een vreugdedansje rondom de tafel. Kijk ik in de keukenkast, is de rest in vieren gevouwen maar ik leg de mijne er gewoon bovenop.

Daarnaast hebben wij vele kleuren handdoeken al na gelang de kleurenperioden waar Treeske zich eertijds in bevond. Zodoende hebben we ook gastendoekjes in vele kleuren, die ik meestal in vieren vouw. FOUT!!! De zwarte moeten op een rolletje gevouwen worden. De blauwe in een smalle strook. De okergele in vieren, zo ook de roze, de lichtgele en de witte. En ik ben er nu ook achtergekomen welke kleur in welke kast of plek moet liggen, pfffff. Voel me echt een kanjer! O ja, we hebben natuurlijk ook nog dweildoekjes voor bij de wasbakken, maar om die op te vouwen lukt mij wel.

Dan het ondergoed en verdere kleding opvouwen. Het ondergoed van mij is zo gepiept, want ik vouw er elke dag wel een open als ik een schone pak. Maar bij de kleding van Treeske is het toch anders! Een beugel bh, is geen enkel probleem, ff die cups in elkaar duwen daarna de touwtjes erin en klaar. Maar zij heeft ook een paar van die slappe bh’s (weet de originele naam er niet voor) en daar wordt ik toch wel wat nerveus van. Want stel dat ik die verkeerd vouw en zij er geen eind aan weet en dat dan die cups op haar rug eindigen? T-shirts vind ik ook een ramp met die korte mouwen, er steekt na het vouwen altijd wel zo’n mouw uit. Met spijkerbroeken heb ik dan weer geen moeite, want die draagt Treeske toch niet. Wel draagt zij pantykousjes in 4 verschillende lengtematen en daar word ik kriegel van.

Dan de witte was. Heel slim weet ik dat in een dag klaar te spelen. Trek het beddengoed af, stop het in de wasmachine, vervolgens in de droger en daarna maak er meteen weer het bed mee op. FOUT!!! “De kussenslopen zijn niet gestreken”, riep Treeske verbaasd uit! En met een iets blozend hoofd mompelde ik, “dat zie je toch ’s nachts niet in het donker”?

Vlasje

De blogwereld gaat een mooi mens verliezen, die wij mochten leren kennen als een lieve wijze vrouw. Zij is na vele levensstrijden met ernstige ziektes nu uitgestreden. We mochten bij haar op bezoek komen een paar jaar geleden en afgelopen zomer fietste ik nog bij haar langs in het verre Den Helder. Hoewel het een kort bezoek was, kreeg ik weer een wijze les van haar waarmee ik verder kon.

Dagelijks blogde zij twee keer met bijna altijd een muzikaal stuk erin. Haar eenvoudige leven beschreef zij wonderbaarlijk, zodat je rust bij haar had en kreeg. Een topblogster gaat heen, nog even een hospice en dan naar iets waar de orchissen eeuwig bloeien, omdat zij daar zoveel van houdt.

Dag lief Vlasje, bedankt dat we je mochten kennen. We houden heel veel van je. Kus van Treeske en een Hulkenknuffel van mij.