Wolf in Karinthië

Lang geleden ergens vlakbij een groot meer in Oostenrijk wandelde ik met mijn vrouw in de bergen. Het regende er pijpenstelen toen wij ons hotel verlieten. Wij volgden een pad wat ons steeds hoger het gebergte in leidde. Plotseling ging de regen in sneeuw over en wij beiden genoten van de steeds wittere wereld rondom ons. Ook het ruisende geluid van de regen verdween met de komst van de sneeuw en een onwerkelijke bewonderingswaardige stilte viel om ons heen, die enkel licht werd verstoord door onze voetstappen in de sneeuw.

Plotseling stonden we stil omdat wij beiden gelijkertijd een ree ontwaardden die het pad waarop wij ons bevonden rustig overstak. Voordat het dier in het struikgewas verdween keek het ons nog even roerloos aan. Toen het uit ons gezichtsbeeld was verdwenen, keken wij elkaar glimlachend aan en begrepen zonder woorden het geluksmomentje van zo-even.

Hoger en hoger liepen wij op het pad, terwijl de sneeuw nu hoorbaar begon te kraken onder onze voeten. Om even op adem te komen van de klimpartij lasten wij regelmatig even een pauze in. Tijdens zo’n moment hoorden we beiden een lang klagend geluid klinken vanuit de verte, wat wij nog nooit ooit eerder hadden vernomen. We besteedden er weinig aandacht aan, ik zag enkel bij mijn vrouw een frons op haar gezicht. Wij liepen door en kwamen wat verder door een bocht en hoorden nu veel duidelijker opnieuw dat klagende geluid. “Het lijkt wel op het janken van een hond”, zei ik met een glimlach tegen mijn vrouw. “Ik hoop niet dat het de grote boze wolf is”, grapte zij terug terwijl wij licht hijgend doorliepen.

Opnieuw kwamen wij bij een bocht in het pad en ik ontwaardde uit mijn ooghoek links van mij wat hoger op de berg een beweging. Ik pakte mijn vrouw bij haar arm en fluisterde haar toe, “kijk daar links een wolf”. Stijf van schrik stonden wij doodstil en staarden naar het dier. De gelig ogende wolf had ons al gezien en kwam soepel en snel op ons toegelopen.

“Vluchten heeft geen zin”, riep ik mijn vrouw toe waarbij ik snel om mij heen keek op zoek naar een wapen. Ik ontwaardde een ondergesneeuwde tak die een paar meter van mij vandaan lag. Met enkele snelle sprongen was ik erbij en trok de tak uit de sneeuw. Draaide mij snel om en hief in die beweging de tak boven mijn hoofd.

De wolf was inmiddels vlakbij zijn bewegende doel gekomen en sprong voor de aanval op mij toe. Zijn opengesperde muil ging richting mijn keel. In paniek probeerde ik hem met de tak van mij af te slaan maar de wolf was sneller. Ik voelde zijn voorpoten op mijn borst en door de kracht van zijn sprong stortte ik achterover. Het enige geluk dat ik daarbij had was dat ik met mijn rug op de rand van het pad neerkwam en mijn hoofd in het luchtledige van het dal daarnaast knikte. Daardoor moest de wolf een tweede keer aanvallen, wat mij de gelegenheid gaf om in een panische verdedigingstegenaanval zijn beide oren vast te grijpen.

Ik besefte onmiddellijk dat deze greep voor even mij de gelegenheid gaf mijn doodstrijd een moment uit te stellen. Ik rook de vieze adem van het grommende beest boven mij die alsnog probeerde zijn tanden in mijn keel te zetten. Door de enorme kracht die het beest ontwikkelde verslapte mijn greep op zijn oren en in een plotselinge verandering van mijn greep drukte ik allebei mijn duimen in zijn grote gele ogen.

Het beest werd hierdoor volkomen verrast en ik voelde de kracht van zijn aanval verminderen. In een flits trok ik mijn knieën omhoog in een poging om het beest over mijn hoofd achter mij in het ravijn te werpen. Hiermee werd ik geholpen door mijn vrouw die de punt van haar paraplu tegen zijn achterste prikte in een poging het beest van mij af te krijgen. Mede door haar hulp kon ik mijn eerder bedachte plan ten uitvoer brengen en even later stortte het zware dier over mijn hoofd de diepte in.

Ik greep de paraplu vast die boven mij zweefde en mijn vrouw trok mij van de rand weg. Nadat ik mij moeizaam had opgericht en op handen en voeten in de sneeuw lag begon ik zo hevig te trillen, dat mijn vrouw mij moest helpen met opstaan. Daarna deed ik hevig trillend de eerste stappen op de terugweg waarna ik plotseling rechtop in mijn bed zat en wakker geworden buiten een wolf hoorde huilen.